Marlies en ik hebben zelf al heel wat opleidingen, trajecten en (bewust) processen doorlopen. We zijn ervaringsdeskundigen en delen alles wat we leren in onze programma's van Mevrouw de Boer. Dat wil niet zeggen dat we iedere dag huppelend in bloemetjesjurken door het leven huppelen. (wel zo veel mogelijk ; ) ) Onze missie is om zoveel mogelijk agri vrouwen (en daarmee hun partner, gezinnen en omgeving) te begeleiden alles uit het leven te halen. Om meer energie, voldoening en balans te ervaren en te kiezen voor de dingen die er toe doen in je leven.
Als ik dat even op een simpele manier vertaal: Ik loop ergens tegen aan, dat doet iets met me (boos/verdrietig/frustratie/ etc), ik word me er bewust van, bekijk wat ik aan kan passen en pas het aan OF (als het me niet zelf lukt) ik schakel mijn coach in om inzicht te krijgen. Vervolgens kijk ik terug, haal er uit waar een ander iets aan heeft, match dat met wat ik leer van mijn inspiratiebronnen, vertaal het en geef het door.
Vandaag liep ik ergens tegen aan. En heel verrassend paste het precies in het thema van deze maand en van vorige maand: Ik zorg goed voor mezelf en Grip op tijd.
Nora, ons tweede kindje, is 8 maanden; een vrolijk meisje, leergierig en vól energie. Ze leerde binnen no time zitten, kruipen, staan en ze is hard op weg om te leren lopen. Het lijkt of ze door al dat oefenen geen tijd heeft om te slapen, dus 2 keer 45 minuten vind ze meer dan genoeg. So far, so good.
In maart zou ze op mijn werkdagen voor het eerst naar opa en oma gaan. Door corona was dat niet mogelijk en met een beetje passen en meten hadden Paul en ik al vrij snel een goed ritme gevonden tussen werken en de kindjes. Ik verbaasde me erover dat werken met Nora er bij nog steeds heel goed ging, dat had ik niet verwacht nu ze al 6 maanden was.
Vandaag brak de dag aan waarop de kinderen weer bij opa en oma terecht konden. Dat vond ik meteen een goed idee, want ook al gaat het op de 'nieuwe manier' goed, het is ook fijn om af en toe wat ruimte te ervaren en even door te kunnen pakken. Mees rende vol enthousiasme in oma's armen, Nora zag het niet zo zitten. Toen ik haar aan oma overhandigde zette ze het direct op een huilen. Logisch natuurlijk omdat ze lange tijd alleen Paul, Mees en mij om zich heen heeft gehad. Geen probleem, hier was ik als 'Grip-op-tijd-kundige' op voorbereid. Ik had met ons pap en mam afgesproken dat ik de hele dag bij hen op kantoor ging werken. Nora kon dan naar mij toe als het nodig was en lekker spelen op kantoor. Ik had ook de planning van een normale maandag los gelaten en besloot: wat ik gedaan krijg is mooi meegenomen. Op één video-afspraak na, het was erg belangrijk dat die wel door zou gaan, dus ik had hem zo gepland dat deze samen viel met het middagslaapje van Nora. Je voelt 'm al aan komen... Nora ging NIET slapen. Gevolg: Ik liep buiten met een huilende baby in de draagdoek rond, ik probeerde mezelf verstaanbaar te maken aan de telefoon, als Nora dan even rustig werd, trok ze de koptelefoon uit m'n oren om lekker aan te knabbelen. Ik probeerde de situatie te handelen, maar ik kreeg het warmer en warmer.. Ik was niet 100% aanwezig bij het gesprek en ook niet bij Nora. Toen ook nog een kindje op de achtergrond het op een krijsen zette was me duidelijk: dit werkt niet.
Ik besloot het gesprek te beëindigen en stelde voor een nieuw moment te plannen. Ik ging zitten met Nora en haalde drie keer diep adem. Toen stelde ik mezelf de vraag: Wat gebeurt er nu? Ik deel het met je, misschien heb je er iets aan;
Een paar minuten voordat mijn afspraak begon, werd me duidelijk dat Nora niet ging slapen (krijsend in de kinderwagen die mijn moeder rond duwde). Ik nam Nora over van mijn moeder. En dat was een beslissend moment. Want ik nam aan dat ik de enige oplossing was voor het probleem. Ik voelde eigenlijk al dat het gesprek niet door kon gaan op deze manier, dat bracht frustratie met zich mee, want het ging niet zoals ik wilde. Die frustratie probeer je in te houden, want wat kan Nora er nou aan doen? Maar dat zoekt toch een uitweg (lees: verhit hoofd). Nora voelt dat en in plaats van lekker rustig in slaap te vallen, wordt ze alleen maar onrustiger. Ze gaat steeds harder huilen om aan te geven: Mama, als jij zo gefrustreerd bent, kan ik niet slapen! Hallo vicieuze cirkel: ik gefrustreerder, Nora harder huilen.
In plaats van denken dat ik de oplossing ben, had ik samen met mijn moeder kunnen zoeken naar welke oplossingen er allemaal zijn. Misschien wist je het nog niet, maar er zijn altijd meerdere oplossingen voor een probleem. Door het probleem te delen, of dat waar je tegen aan loopt, kan de ander met je meedenken. En wat ik iedere keer weer ervaar is dat de oplossingen die je niet direct ziet, veel meer brengen dan wanneer ik denk dat ik de oplossing ben. In dit geval bijvoorbeeld: de kans bieden aan oma om Nora in slaap te krijgen, zodat we alle drie meer vertrouwen ervaren op het moment dat ik er echt niet ben om het op te lossen.
10 minuutjes later slaapt Nora als een roosje. Het telefoongesprek is verzet naar morgen en ik heb in tussentijd een blog kunnen schrijven. : )
Herken je dat bij jezelf? Dat jij jezelf vaak als oplossing op werpt? Probeer dit dan eens een tijdje: Vraag jezelf of hardop af: Moet ik dit nu doen? Je kan op ieder woord de klemtoon leggen en kijk eerlijk naar wat het antwoord is. Is het antwoord nee? Ga dan samen op zoek naar een andere oplossing. Want dat is de reden waarom de ander naar je toe kwam, om samen tot een oplossing te komen. En moet je eens kijken hoeveel tijd je dit op gaat leveren!
Leuk als je met ons deelt hoe je dit ervaart! Mail ons: mail@mevr-de-boer.com